Jestem dużym tatą, ale czasami udaję kota

Mała i jej tata wybierają się na wakacje na wyspę Bornholm. Co im się przydarza? Zwykłe rzeczy: rejs w czasie sztormu, spacer plażą o północy, spotkanie z chłopcem o rybim ogonie, wyprawa rowerem wodnym na pełne morze... Dołączcie do nich i spędźcie tydzień na Bornholmie – wśród jaskółek, morskich fal i zabawnie snutych opowieści.

Ta kameralna, prosto opowiedziana historia spodoba się miłośnikom „Dzieci z Bullerbyn”.  Obydwie książki łączy spora dawka uśmiechu i trafne opisy drobnych, codziennych sytuacji, z których wynikają całkiem niebłahe pytania.

„Jestem dużym tatą, ale czasami udaję kota” to książka, która pod stosunkowo nieskomplikowaną fabułą skrywa bardzo cenne i jakże filozoficzne przemyślenia. Tak to już jakoś jest, że w wakacje mamy więcej czasu, by przyjrzeć się sobie nawzajem, a wyprawy w nieznane często są okazją do tego, by poznać się tak naprawdę (nawet jeśli na co dzień mieszkamy pod jednym dachem). Nie inaczej jest w przypadku Małej i taty. Niby oboje świetnie się znają. Mała wie, że tata lubi się wyspać. A tata wie, że Mała często czuje się samotna, bo nie ma rodzeństwa. A jednak i jedno, i drugie poczuje się zdumione tym, jak wiele tajemnic odkryje w czasie tej krótkiej, bo zaledwie 8-dniowej wyprawy.

Opowieść Rafała Witka to książka, która zgłębia istotę relacji pomiędzy dzieckiem a rodzicem, ale nie tylko. W opisie codziennych, prostych i jakże oczywistych czynności mali czytelnicy znajdą pretekst, do zastanowienia się nad sensem wszystkiego. Czy zmęczenie jest wystarczającą wymówką, by nie oglądać gwiazd, gdy one już są na niebie i na nas czekają? Dlaczego czasem trzeba się rozstać, by poczuć jak bardzo potrzebujemy siebie nawzajem? I jak to jest, że tak szybko umyka nam dzieciństwo, choć tak naprawdę każdy z nas cząstkę dziecka nosi cały czas w sercu?

fragment recenzji bloga Czytelnicze podwórko