Ja, Majka

Dwunastoletnia Nikola z tych wakacji do domu nie wróci. Tak postanowiła i jak dotąd – wszystko idzie zgodnie z planem. Autokar z kolonistami odjeżdża, a ona zostaje w nadmorskiej miejscowości. Śpi, gdzie się da, je, na co ją stać, a że kasa szybko się kończy – zaczyna nawet zarabiać. Wkrótce poznaje Dawida, przez którego robi się sympatyczniej, ale też bardziej niebezpiecznie. We dwójkę trudniej się ukryć.

Witek, autor potrafiący utrzymać czytelnika w napięciu do ostatniej strony powieści, tym razem zaskakuje nas już na początku, gdy okazuje się, że tytułowa Majka… wcale nie jest Majką. Ma na imię Nikola, 12 lat, zwyczajne ciuchy. I jest już spakowana, by wrócić z „obciachowych” kolonii do domu, gdy nagle, pod wpływem impulsu, postanawia uciec. Wymyśla bardzo sprytny plan. Znakomicie zaciera ślady. I w pobliskim szmateksie – dzięki kilku oryginalnym strojom, kolorowym koralom i okularom słonecznym – udaje jej się zmienić się… w 15-letnią Majkę.

Mielno. Plaża. Morze. Kreatywny pomysł, jak zarobić na życie, poczuć się samodzielną – i nareszcie samą. Bez rozwrzeszczanego przyrodniego brata, skupionej na nim mamy i jej partnera.

W sumie niedługo będzie sama, bo obok pojawi się Dawid, jedynak z dobrego domu. Ale nie, to nie jest sentymentalna opowieść o wakacyjnej miłości na romantycznych pustych plażach i w rybackich łodziach, gdzie nocują. To nie szalone przygody dwojga zbuntowanych nastolatków. Choć… trochę też.

To dla nas, czytelników, ważny temat do przemyślenia: ile musi się stać, byśmy nie chcieli być już sobą. A przede wszystkim jak ważna jest uważność, by dostrzec wielkie problemy dziecka, a także serdeczność, zaufanie i szczere zainteresowanie dorosłych, by odważyło się o nich mówić. To książka równie ważna dla nastolatków, jak i kochających ich rodziców.

Dorota Koman, fundacja Cała Polska Czyta Dzieciom

Ja, Majka to skrywana pod powierzchnią lekkiej, wakacyjnej powieści przygodowej historia, w której nastolatka prosi cały świat o pomoc. Problem, z jakim się boryka, jest na tyle wstydliwy, że boi się ona wyznać go dorosłym. Obawia się reakcji matki, boi się, że ta jej nie uwierzy, a wręcz stanie w obronie winnego. Książka Rafała Witka uwrażliwia na sprawy dorastających dzieci. Na to, że często boją się one o czymś powiedzieć, do czegoś przyznać czy poprosić o pomoc, gdyż myślą, że zostaną niezrozumiane lub zrozumiane opacznie. Autor pokazuje, jak ważne jest wsparcie rodziców i opiekunów, ich uwaga i rozmowy prowadzone z dzieckiem.

fragment recenzji portalu Granice.pl