W nie tak znowu dalekiej przyszłości piętnastoletni Jonasz znajduje w skrzynce wezwanie ostemplowane złowrogą pieczątką. Zabieg porządkowania głowy przez naświetlanie promieniami SIC – obecność obowiązkowa! Problem w tym, że Jonasz lubi swoją głowę taką, jaka jest.
Ratunek przyjdzie z całkiem niespodziewanej strony. Pobyt w Amonie – supertajnym ośrodku dla takich jak on – okaże się wyzwaniem dla rozumu, próbą odwagi, szansą na dorośnięcie i pasmem wstrząsających odkryć. Czy po tym wszystkim, co mu się przytrafi, Jonasz nadal będzie tą samą osobą?
Czy da się uciec z dystopii? Czy szczęśliwe życie w matrixie jest możliwe? Mąciciel to finezyjna powieść dla młodzieży, przy tym hymn na cześć wolnych umysłów oraz pierwszych nieśmiałych uczuć.
Jonasz skutkiem dziwnych okoliczności i w nie mniej dziwny sposób trafia do Amonu, miejsca będącego turnusowym rezerwatem dla młodych, nieskrępowanych umysłów. Amon to coś w rodzaju dystopijnej, dwudziestopierwszowiecznej Akademii pana Kleksa, gdzie jednym językiem mówią nastolatki z różnych stron globu, a ich cechą wspólną jest nieustanna ciekawość, intelektualne wiercipięctwo, podważanie autorytetów. A jest co podważać – świat w Mącicielu jest zniewolony, poddany wytycznym, normom i restrykcjom. Samodzielne myślenie staje się deficytem, czy jednak chcąc je chronić, możemy pozwolić komukolwiek innemu brać je pod opiekę?
(…) Korci mnie, żeby napisać coś w rodzaju: „Paweł Beręsewicz po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z czołowych polskich pisarzy dla młodych”. Problem w tym, że Paweł Beręsewicz wcale niczego nie udowadnia. Ma wielki szacunek i zaufanie do intelektu swoich odbiorców i na tym polega jego mądrość. On swój tekst po prostu „tak tu tylko zostawia”, wsuwa nam pod prześcieradło maleńkie ziarenka wątpliwości. To od Ciebie, droga Czytelniczko, drogi Czytelniku, zależy, czy takie ziarenko wyciągniesz i przyłożysz do niego osobistą lupę, czy tylko odwrócisz się na drugi bok i będziesz spać dalej. Obstawiam jednak, że zarwiesz nockę.
